Θεά Αφροδίτη

Η θεά Αφροδίτη παριστάνεται ολόγυμνη με περίτεχνη κόμμωση, να καλύπτει σεμνότυφα με τα χέρια της τα απόκρυφα σημεία της, λουόμενη πριν τον γάμο της με τον Ήφαιστο και προσπαθεί να προστατευθεί από το αδιάκριτο βλέμμα του Άρη. 

Οι Έλληνες ήταν οι μόνοι που τόλμησαν να εκθέσουν γυμνό το όμορφο ανθρώπινο σώμα. Για χιλιάδες χρόνια, διάφοροι άλλοι λαοί, όπως Αιγύπτιοι, Ασσύριοι και Βαβυλώνιοι, θεωρούσαν τον άνθρωπο ως ένα αποτρόπαιο ον που σέρνεται μπροστά σε θεούς και τυράννους. Οι Έλληνες πίστεψαν στην τελειότητα των πάντων και μας άφησαν την ομορφιά των γλυπτών τους, την ποίηση τών τραγωδιών τους και την αναζήτηση του σύμπαντος και της φύσης. Χωρίς τους Έλληνες δεν θα είχαμε καταλάβει ποτέ τις μεγάλες δυνατότητες του ανθρώπου.

Η Ρόδη σύμφωνα με την μυθολογία είναι κόρη τού Ποσειδώνος και τής Αφροδίτης. Όταν παντρεύτηκε τον θεό Ήλιο, έδωσε το όνομά της στο νησί τής Ρόδου όπου βρισκόταν το κέντρο λατρείας της. Το όνομά της προέρχεται από τον ρόδινο ιβίσκο ένα λουλούδι που βρίσκεται στην Ρόδο. Η Ρόδη είναι η μητέρα τού Ιαλυσού, τού Καμείρου και τού Λινδού. 

Οι πλανήτες Αφροδίτη και Γη είναι η μόνοι με γυναικεία ονόματα στο ηλιακό μας σύστημα, εν αντιθέσει με όλους τους υπόλοιπους που φέρουν ανδρικά. Υπάρχει μία Ιδιαίτερη Σχέση μεταξύ τής Τροχιάς τής Αφροδίτης και τής Γης γύρω από τον Ήλιο. Οι δύο αυτές τροχιές σχηματίζουν μία Πεντάλφα στον Ουρανό κάθε πέντε Συνόδους 

Η Ελληνίδα θεά Αφροδίτη απειλώντας το απείθαρχο παιδί της, Έρωτα, με το πίσω μέρος του σανδαλιού της φαίνεται να έχει ξεκινήσει μια παράδοση που εξακολουθεί να εφαρμόζεται σε πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο σήμερα. Απεικονίζεται σε αρχαία Ελληνικά αγγεία όπως το παρακάνω μοτίβο που χρονολογείται από το 360 π.Χ. και εκτίθεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Τάραντα στην Ιταλία. Δείχνει ξεκάθαρα τη Θεά Αφροδίτη (Ρωμαϊκή Αφροδίτη) να απειλεί να χτυπήσει τον γιο της Έρωτα (Ρωμαϊκός Έρως) για κακή συμπεριφορά του. 

Οι αρχαίοι Έλληνες ποτέ δεν έπαιρναν ονόματα Θεών, ήταν ασέβεια, αλλά παράγωγα αυτών. Έτσι έχουμε Αθηνογένης, Αθηναγόρας, Αρτεμισία, Απολλόδωρος, Διαγόρας, Διογένης, Ερμογένης,  κ.ά. Επίσης δεν έπαιρναν ονόματα με ιδιότητες Θεών. Κορυφαίο παράδειγμα το όνομα Λυκούργος, όπου τονίζεται στην παραλήγουσα,  αφού Λυκουργός (Λύκη = Φώς) αυτός που έργει το Φως ήταν μόνον ο Θεός Απόλλων.