Ο Θολωτός τάφος τού Ατρέως

Ο Θολωτός τάφος τού Ατρέως 

  
Εσωτερικό ενός τάφου, Θησαυρός του Ατρέα, Μυκήνες 

Οι θολωτοί τάφοι χτίστηκαν στην αρχαία Μυκηναϊκή εποχή 
για να χρησιμεύσουν ως τόποι ταφής για τους επίλεκτους ηγεμόνες 
και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, 
συμβολίζοντας τη δύναμη και τον πλούτο τους 
και αντανακλώντας τις πεποιθήσεις τους για τη μετά θάνατον ζωή. 
Η εμβληματική κατασκευή σε σχήμα κυψέλης, 
που δημιουργήθηκε με την τεχνική της θολωτής καμάρας, 
ήταν επίσης ένα μηχανικό επίτευγμα 
που κατέδειξε την αρχιτεκτονική και μηχανική δεινότητα τών Μυκηναίων. 

Η περίτεχνη και δαπανηρή κατασκευή αυτών τών μεγάλων, μνημειωδών τάφων 
ήταν μια σαφής επίδειξη πλούτου και κοινωνικής θέσης, 
που προοριζόταν για τον βασιλιά, τους πρίγκιπες και άλλα επίλεκτα μέλη τής κοινωνίας. 

Οι Μυκηναίοι πίστευαν στη μετά θάνατον ζωή 
και οι θολωτοί τάφοι είχαν σχεδιαστεί για να παρέχουν 
μια ''αιώνια και άφθαρτη κατοικία'' για τους ηγεμόνες τους. 
Οι τάφοι θεωρούνταν ως ένα πέρασμα μεταξύ ζωής και θανάτου, 
συμβολίζοντας την ουράνια σφαίρα. 
Η «κυψέλη» ή «θολωτή» δομή του τάφου 
επιτεύχθηκε μέσω τής τοποθέτησης κυλινδρικών καμαρών, 
όπου διαδοχικά μικρότεροι δακτύλιοι από πέτρα ή πλίνθο 
τοποθετούνταν ο ένας πάνω στον άλλον. 
Ο σχεδιασμός δεν ήταν μόνο συμβολικός αλλά και δομικά άρτιος, 
με το βάρος των λίθων να κατανέμεται αποτελεσματικά 
ώστε να επιτρέπει έναν τόσο μεγάλο και σταθερό υπόγειο θάλαμο. 
Η κατασκευή αυτών των τάφων απαιτούσε ένα ακριβές σύστημα και κατανόηση της φυσικής, 
γεγονός που υποδηλώνει υψηλό επίπεδο μηχανικών γνώσεων και δεξιοτήτων στον μυκηναϊκό πολιτισμό. 
Οι θολωτοί τάφοι διαδέχτηκαν τους προηγούμενους λακκοειδείς τάφους 
ως η προτιμώμενη μέθοδος ταφής για τις μυκηναϊκές ελίτ, 
αντανακλώντας την εμφάνιση κυβερνήσεων με έδρα τα ανάκτορα και τον αυξημένο πλούτο. 

Η πρόσβαση στον τάφο γινόταν μέσω του δρόμου, που έχει μήκος 36 μ. και πλάτος 6 μ, 
είναι λαξευμένος στο βράχο και επενδυμένος με λείους επιμήκεις λίθους από αμυγδαλόπετρα, 
τοποθετημένους σε οριζόντιες στρώσεις, κατά το ψευδοϊσόδομο σύστημα. 
Στο ανατολικό του άκρο εδράζεται σε άνδηρο και ορίζεται από τοίχο κτισμένο με πώρινους λίθους. 
Ο δρόμος οδηγεί στο στόμιο του τάφου, που έχει μήκος 5,40 μ. 
Ήταν φραγμένο με συσσωρευμένες μικρές πέτρες έως την ξύλινη, δίφυλλη 
και πιθανόν επενδυμένη με χαλκό θύρα, ύψους 5,40 μ. και πλάτους 2,40 μ. 
Το υπέρθυρο της εισόδου αποτελούν δύο εξαιρετικά μεγάλοι λίθοι, 
από τους οποίους ο εσωτερικός έχει μήκος 8 μ., πλάτος 5 μ. και βάρος περίπου 120 τόνων. 
Η πρόσοψη του τάφου, ύψους 10,50 μ. και πλάτους 6 μ., 
ήταν διακοσμημένη με ημικίονες σε δύο επίπεδα, 
κατασκευασμένους από πράσινο λίθο με ανάγλυφα στοιχεία. 
Από αυτούς σήμερα σώζονται στην αρχική τους θέση 
μόνο οι τετράγωνες βάσεις εκατέρωθεν της εισόδου. 
Αλλεπάλληλες ταινίες από πράσινο και ερυθρό λίθο, 
επίσης με ανάγλυφη διακόσμηση από σπείρες και ρόδακες, 
κάλυπταν το κουφιστικό τρίγωνο. 

Τμήματα αυτής της διακόσμησης 
βρίσκονται σήμερα διάσπαρτα σε διάφορα μουσεία, 
στο Εθνικό Αρχαιολογικό Αθηνών, στο Λονδίνο, 
στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Μόναχο και στην Καρλσρούη.