Έλληνες Ποιητές

Μια Πικραμένη Παναγιά - Δεκαπενταύγουστος 1940 - Άγγελος Σικελιανός. Ω, Εσύ τών Ουρανών η πλατυτέρα, που αγκάλιασες τα έθνη και τους λαούς, τών λαών και των εθνών η θεία Μητέρα, π’ όλους τής γης ξεχείλισες τους ναούς. Μάνα, π’ αγνάντια μου είσαι ως θερισμένη απ’ αστάχυα χλωμότατη πλαγιά, κ’ είσαι κ’ η Ελλάδα, κ’ είσαι η Κοιμωμένη με σταυρωτά τα χέρια Παναγιά. Μάνα, που ο νους Σου μοναχά το ξέρει αν, αντίκρυ στην αγία Σου εντολή, η καρδιά μου δεν είναι ως περιστέρι αθώα, δοκιμασμένη και καλή.

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου, που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του. Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο τής μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα, δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

6 Ιουλίου Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού την τιμούμε με ένα αφιέρωμα στην ποίηση. Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια. Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει. 

Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.

Παιδιά μου ο πόλεμος για σάς περνάει θριαμβευτής,·τών αδίκων ο πόλεμος δεν είν᾿ εκδικητής, είναι ο θυμὸς τής άνοιξης  καὶ τής δημιουργίας. Κι᾿ αν είναι και στον πόλεμο μέσα η ζωή θυσία, ο τάφος είναι πέρασμα προς την Αθανασία. Η νίκη - Κωστής Παλαμάς

Είμαι η Πατρίδα  Μουσική στο διάβα μου τον αέρα δένει. Ριζώνω όπου σταθώ. Φως όπου πατώ σπέρνω. Και μιας Αλήθειας και μιας Χάρης είμαι εγώ η Μητέρα. Και ήρθα. Τον Ύμνο φέρνω. Τον Ύμνο, Φωτοστέφανο, σε Μυστικά Θεοφάνια,  Χυτό από 'μένα Αμάραντο, πιο πάνου απ' τα Στεφάνια  που φέρνουν για να στεφανώσουν το Μνημόσυνό σας,  άρχόντες και στρατός και λαός γονατισμένοι εμπρός σας. Είμαι η Πατρίδα  Αδάκρυτη και Αγέλαστη Μητέρα, συχνά από το χρέος που κυβερνά ιερά τα σωθικά μου, μού βάζει ατσάλι στην καρδιά και στην ματιά φοβέρα, το χρέος με δείχνει και μητρυϊά και σκιάχτρο στα παιδιά μου.