Ο Ιούλιος τού Ελύτη

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. 
Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, 
με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου, που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του. 
Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο τής μικρής μου κάμαρας. 

Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. 
Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα, 
δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. 
Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. 
Xάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. 
Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο. 

 
ο Μήνας Ιούλιος, τμήμα βυζαντινού ψηφιδωτού δαπέδου - Θήβα. 6ος αιών μ.Χ.

Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα. 
Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. 
Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε 
Mόνο που ‘ναι πιο δύσκολο. 
Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, 
αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. 
Kι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να τής αφαιρέσεις την αγκίδα της.