Είστε εδώ

Ν. Καζαντζάκης «Καύκασος» ( αναφορά στον Γκρέκο)

Άγια Εικονίσματα και Ευαγγέλια στις φτωχές αποσκευές τών Προσφύγων τού Πόντου,
να κάνουν Ρίζες να ξανασταθούν στην Μητέρα Πατρίδα, στην Ελλάδα.

Πόνεσα την αιώνια σταυρωνόμενη ράτσα μου
που κιντύνευε και πάλι στο προμηθεικό βουνό τού Καυκάσου.
Δεν ήταν ο προμηθέας,
ήταν η Ελλάδα καρφωμένη πάλι από το κράτος και τη Βία στον Καύκασο,
αυτός είναι ο σταυρός ο δικός της και φωνάζει.
Φωνάζει τους ανθρώπους, τα παιδιά της να τη σώσουν…
Το βαπόρι ήταν γεμάτο ψυχές που ξεριζώθηκαν από τα χώματά τους
και πήγαινα να τις μεταφυτέψω στην Ελλάδα.
Ανθρωποι, αλόγατα, βόδια, σκάφες, κούνιες, στρώματα, άγια εικονίσματα, ευαγγέλια,
τσάπες και αξίνες έφευγαν τους Μπολσεβίκους και τους Κούρδους
και δρόμωναν κατά την Λεύτερη Ελλάδα.
Δεν είναι ντροπή να πω πως ήμουν βαθιά συγκινημένος, σαν νάμουν Κένταυρος
και όλο τούτο συβάπορο το τσούρμο σα νάταν από το λαιμό και κάτω το κορμί μου…
Ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα ήταν και σκόρπισε,
μα απόμεινε ασάλευτος, αβασίλευτος, βαθιά στις λαμπυρίθρες των ματιών τους.
Δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκολλήσει από την πατρίδα.
Βουνά θάλασσες, αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι.
Ένα χταπόδι είναι η ψυχή του ανθρώπου κι όλα ετούτα απλοκαμοί…
Και όταν αντικρίσαμε τα ελληνικά ακρογιάλια
ο παπάς του Σοχούμ που ταξίδευε και αυτός μαζί μας σηκώθηκε,
πέρασε το πετραχήλι του και σήκωσε τα γέρικα χέρια του στον ουρανό:
«Κύριε, φώναξε δυνατά, σώσον τον λαόν σου,
βόηθα τον να ριζώσει στα καινούρια χώματα,
να κάμει τις πέτρες και τα ξύλα εκκλησιές και χωριά
και να δοξάζει στη γλώσσα που αγαπάς το όνομά Σου.