Χρυσό Μινωικό Ενώτιο με Τάγμα Μελισσών

Το υπέροχο ολόχρυσο Μινωϊκό κόσμημα ήταν ενώτιο του 1.100 π.Χ., 
που βρέθηκε πιθανώς στο νεκροταφείο του Χρυσόλακκα στα Μάλλια (αρχαία Μίλατος) της Κρήτης. 
 
Υπήρξε πολύτιμο κτέρισμα σε μεγαλοπρεπή ταφή γυναικός, 
που κοιμήθηκε με τα σκουλαρίκια της κουμπωτά για τρυπητά αυτιά. 
Το στοιχείο που κάνει μοναδικό το τεχνούργημα είναι το σχέδιό του, 
που απεικονίζει ένα τάγμα εννέα (9) μ ε λ ι σ σ ώ ν να τρυγούν, 
διατεταγμένες στην κυκλική πλατιά περιφέρεια του κρίκου 
με τις κεραίες τους περιελιγμένες σε σπειροειδείς έλικες, 
και με συγκολλημένα μικρά σφαιρίδια χρυσής γύρης (globules) 
σε επτά (7) τριγωνικά μοτίβα στον εσωτερικό κοίλο δακτύλιο του σκουλαρικιού. 
 
Πρόκειται για σπουδαίο τεχνικό επίτευγμα χρυσοτεχνίας για την εποχή του, 
με εφαρμογή της «συρματερής» φιλιγκράν (λεπτού χρυσού σύρματος), 
και «κοκκίδωσης» με μικροσκοπικούς κόκκους (Filigree work and Minoan granulation).  
Βρέθηκε δίπλα στη θάλασσα κάπου (500 μ.) βόρειοανατολικά του Ανακτόρου των Μαλλίων 
όπου βασίλεψε ο Σαρπηδόνας, στην μεγάλη ανακτορική νεκρόπολη του Χρυσόλακκα, 
που κατά τον θρύλο φύλαγε τον θησαυρό ένας …αράπης φρουρός 
(«Η Κρήτη των Θρύλων» του Βασίλη Γ. Χαρωνίτη, κεφάλαιο «Χρυσόλακκος»). 
 
 
Η Κρήτη υπήρξε κοιτίδα του βιολογικού είδους των υμενόπτερων εντόμων για χιλιάδες χρόνια, 
και η παρουσία κυψελών για μελίσσια ήταν συνεχής 
σύμφωνα με τον Νίκανδρο τον Κολοφώνιο
2ος π.Χ. μαθηματικό, φαρμακοποιό, γεωπόνο, βοτανολόγο, ιατρό και ιερέα του θεού Απόλλωνα, 
όπως διασώθηκε από τον Κολουμέλα στο «de re rustica» 9.2. 
Η μέλισσα λατρεύτηκε ως σύμβολο μεθοδικότητας, εργατικότητας, και γονιμότητας της σκέψης, 
αφού καθήμενη πάνω σε όλα τα άνθη έπαιρνε και παίρνει από το καθένα την καλύτερη γύρη. 

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, η νύμφη Μέλισσα (Mellona λατινικά) 
ήταν θεά του σμήνους των μελισσών, 
όπου στον ναό της υπηρετούσε κλιμάκιο γυναικών ιερειών που αποκαλούντο «Μέλισσαι». 
Πρόκειτο για τρεις (3) αδελφές παρθένες με το γενικό όνομα Θριαί, 
και ειδικά οι νύμφες Μέλαινα, Κλεοδώρα και Δάφνις. 

Σύμφωνα με τον μύθο, η πρώτη εξ αυτών η Μέλαινα των Μελισσών
τάϊζε με μέλι κατευθείαν από τις κηρήθρες τον μικρό Δία στο Δικταίο άνδρο, 
εθίζοντάς τον στην γλυκειά γεύση, που εξακολουθούσε να αγαπά ακόμη 
και όταν έγινε κυρίαρχος στον Όλυμπο (κατά τον Μνασέα τον Πατρέα, του Αθηνίωνος) 
τόσο στο φαγητό όσο και στο πιοτό του.

Ο δε Αντωνίνος Λιμπεράλις στο έργο του «Μεταμορφώσεων συναγωγή» XiX 
αφηγείται ότι ο ίδιος ο Ζεύς «αλλάξαν την ρόαν αυτών (μελισσών) και ποιήσας χαλκών χρυσοείδει παραπλησίαν»

Ο χρυσός εν τέλει βρίσκονταν στο Αιγαίο από τους προϊστορικούς χρόνους με την μορφή κοσμημάτων. 
Η εξόρυξη στην αρχαιότητα γίνονταν με την χρήση κόσκινων, το γνωστό «gold panning» 
για μικρής κλίμακας συλλογής ψηγμάτων από τις κοίτες των ποταμών με δορές προβάτων 
(προβιές ή μηλωτές), από μήλα - πρόβατα.
Κάπως έτσι γεννήθηκε ο μύθος του χρυσόμαλλου δέρατος. 
Άλλως για μεγάλες ποσότητες υπήρξε εισαγόμενο προϊον από τα ορυχεία στον Καύκασο, 
ανατολική Θράκη, Μακεδονία, Ανατολή κλπ. 
για επεξεργασία και δημιουργία κοσμημάτων στην Κρήτη , όπως το σπάνιο εικονιζόμενο ενώτιο. 

Η λάμψη του εν λόγω κοσμήματος, ο συμβολισμός της μέλισσας με την επικονίαση που επιτελεί, 
δίνοντας ζωή στην φύση ολόκληρου του πλανήτη -γή που αναγεννάται, και η γοητεία του τέχνεργου, 
είναι αναμφισβήτητα μεγάλης αρχαιολογικής αξίας 
για την αρχαία Ελληνική χρυσοχοϊκή Τέχνη και απερίγραπτης ομορφιάς. 

Κάθε 20 ή Μαϊου εορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα των Μελισσών !!! 

Άγνωστο που βρίσκεται το Μινωϊκό κόσμημα. 
Ίσως σε ιδιωτική συλλογή. 
Βοηθείστε μας να το εντοπίσουμε !!! 

Δείτε όλα μας τα Κοσμήματα με την Κυψέλη τής Μέλισσας 

Πηγές : 
web.archive.org 
rassias.gr - Βλάσσης Γ. Ρασσιάς 
el.wikipedia.org 
Ο χρυσός στην αρχαιότητα 
Ritaroberts’s Blog 
Αριστοτέλης, Πλάτωνας, Πλίνιος, Βιργίλιος, Σενεκας, Έρασμος, 
Ουίλιαμ Σέξπηρ, Λέοντας Τολστόϊ